سورة الرعد

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

المر، اینها آیات کتاب (آسمانی) است; و آنچه از طرف پروردگارت بر تو نازل شده، حق است; ولی بیشتر مردم ایمان نمی‏آورند! (1)

خدا همان کسی است که آسمانها را، بدون ستونهایی که برای شما دیدنی باشد، برافراشت، سپس بر عرش استیلا یافت (و زمام تدبیر جهان را در کف قدرت گرفت); و خورشید و ماه را مسخر ساخت، که هر کدام تا زمان معینی حرکت دارند! کارها را او تدبیر می‏کند; آیات را (برای شما) تشریح می‏نماید; شاید به لقای پروردگارتان یقین پیدا کنید! (2)

و او کسی است که زمین را گسترد; و در آن کوه‏ها و نهرهایی قرار داد; و در آن از تمام میوه‏ها دو جفت آفرید; (پرده سیاه) شب را بر روز می‏پوشاند; در اینها آیاتی است برای گروهی که تفکر می‏کنند! (3)

و در روی زمین، قطعاتی در کنار هم قرار دارد که با هم متفاوتند; و (نیز) باغهایی از انگور و زراعت و نخلها، (و درختان میوه گوناگون) که گاه بر یک پایه می‏رویند و گاه بر دو پایه; (و عجیب‏تر آنکه) همه آنها از یک آب سیراب می‏شوند! و با این حال، بعضی از آنها را از جهت میوه بر دیگری برتری می‏دهیم; در اینها نشانه‏هایی است برای گروهی که عقل خویش را به کار می‏گیرند! (4)

و اگر (از چیزی) تعجب می‏کنی، عجیب گفتار آنهاست که می‏گویند: «آیا هنگامی که ما خاک شدیم، (بار دیگر زنده می‏شویم و) به خلقت جدیدی بازمی‏گردیم؟!» آنها کسانی هستند که به پروردگارشان کافر شده‏اند; و آنان غل و زنجیرها در گردنشان است; و آنها اهل دوزخند، و جاودانه در آن خواهند ماند! (5)

آنها پیش از حسنه (و رحمت)، از تو تقاضای شتاب در سیئه (و عذاب) می‏کنند; با اینکه پیش از آنها بلاهای عبرت انگیز نازل شده است! و پروردگار تو نسبت به مردم -با اینکه ظلم می‏کنند- دارای مغفرت است; و (در عین حال،) پروردگارت دارای عذاب شدید است! (6)

کسانی که کافر شدند می‏گویند: «چرا آیه (و معجزه‏ای) از پروردگارش بر او نازل نشده؟!» تو فقط بیم دهنده‏ای! و برای هر گروهی هدایت کننده‏ای است (;و اینها همه بهانه است، نه برای جستجوی حقیقت)! (7)

خدا از جنین‏هایی که هر (انسان یا حیوان) ماده‏ای حمل می‏کند آگاه است; و نیز از آنچه رحمها کم می‏کنند (و پیش از موعد مقرر می‏زایند)، و هم از آنچه افزون می‏کنند (و بعد از موقع میزایند); و هر چیز نزد او مقدار معینی دارد. (8)

او از غیب و شهود آگاه، وبزرگ و متعالی است! (9)

برای او یکسان است کسانی از شما که پنهانی سخن بگویند، یا آن را آشکار سازند; و کسانی که شبانگاه مخفیانه حرکت می‏کنند، یا در روشنایی روز. (10)

برای انسان، مامورانی است که پی در پی، از پیش رو، و از پشت سرش او را از فرمان خدا ( حوادث غیر حتمی) حفظ می‏کنند; (اما) خداوند سرنوشت هیچ قوم (و ملتی) را تغییر نمی‏دهد مگر آنکه آنان آنچه را در خودشان است تغییر دهند! و هنگامی که خدا اراده سوئی به قومی (بخاطر اعمالشان) کند، هیچ چیز مانع آن نخواهد شد; و جز خدا، سرپرستی نخواهند داشت! (11)

او کسی است که برق را به شما نشان می‏دهد، که هم مایه ترس است و هم مایه امید; و ابرهای سنگین‏بار ایجاد می‏کند! (12)

و رعد، تسبیح و حمد او می‏گوید; و (نیز) فرشتگان از ترس او! و صاعقه‏ها را می‏فرستد; و هر کس را بخواهد گرفتار آن می‏سازد، (در حالی که آنها با مشاهده این همه آیات الهی، باز هم) درباره خدا به مجادله مشغولند! و او قدرتی بی‏انتها (و مجازاتی دردناک) دارد! (13)

دعوت حق از آن اوست! و کسانی را که (مشرکان) غیر از خدا می‏خوانند، (هرگز) به دعوت آنها پاسخ نمی‏گویند! آنها همچون کسی هستند که کفهای (دست) خود را به سوی آب می‏گشاید تا آب به دهانش برسد، و هرگز نخواهد رسید! و دعای کافران، جز در ضلال (و گمراهی) نیست! (14)

تمام کسانی که در آسمانها و زمین هستند -از روی اطاعت یا اکراه- و همچنین سایه‏هایشان، هر صبح و عصر برای خدا سجده می‏کنند. (15)

بگو: «چه کسی پروردگار آسمانها و زمین است؟» بگو: «الله!» (سپس) بگو: «آیا اولیا (و خدایانی) غیر از او برای خود برگزیده‏اید که (حتی) مالک سود و زیان خود نیستند (تا چه رسد به شما؟!); س‏ذللّه بگو: «آیا نابینا و بینا یکسانند؟! یا ظلمتها و نور برابرند؟! آیا آنها همتایانی برای خدا قرار دادند بخاطر اینکه آنان همانند خدا آفرینشی داشتند، و این آفرینشها بر آنها مشتبه شده است؟!» بگو: «خدا خالق همه چیز است; و اوست یکتا و پیروز!» (16)

خداوند از آسمان آبی فرستاد; و از هر دره و رودخانه‏ای به اندازه آنها سیلابی جاری شد; سپس سیل بر روی خود کفی حمل کرد; و از آنچه (در کوره‏ها،) برای به دست آوردن زینت آلات یا وسایل زندگی، آتش روی آن روشن می‏کنند نیز کفهایی مانند آن به وجود می‏آید -خداوند، حق و باطل را چنین مثل می‏زند!- اما کفها به بیرون پرتاب می‏شوند، ولی‏آنچه به مردم سود می‏رساند ( آب یا فلز خالص ) در زمین می‏ماند; خداوند اینچنین مثال می‏زند! (17)

برای آنها که دعوت پروردگارشان را اجابت کردند، (سرانجام و) نتیجه نیکوتر است; و کسانی که دعوت او را اجابت نکردند، (آنچنان در وحشت عذاب الهی فرو می‏روند، که) اگر تمام آنچه روی زمین است، و همانندش، از آن آنها باشد، همه را برای رهایی از عذاب می‏دهند! (ولی از آنها پذیرفته نخواهد شد!)برای آنها حساب بدی است; و جایگاهشان جهنم، و چه بد جایگاهی است! (18)

آیا کسی که می‏داند آنچه از طرف پروردگارت بر تو نازل شده حق است، همانند کسی است که نابیناست؟! تنها صاحبان اندیشه متذکر می‏شوند... (19)

آنها که به عهد الهی وفا می‏کنند، و پیمان را نمی‏شکنند... (20)

و آنها که پیوندهایی را که خدا دستور به برقراری آن داده، برقرار میدارند; و از پروردگارشان می‏ترسند; و از بدی حساب (روز قیامت) بیم دارند... (21)

و آنها که بخاطر ذات (پاک) پروردگارشان شکیبایی می‏کنند; و نماز را برپا می‏دارند; و از آنچه به آنها روزی داده‏ایم، در پنهان و آشکار، انفاق می‏کنند; و با حسنات، سیئات را از میان می‏برند; پایان نیک سرای دیگر،از آن آنهاست... (22)

(همان) باغهای جاویدان بهشتی که وارد آن می‏شوند; و همچنین پدران و همسران و فرزندان صالح آنها; و فرشتگان از هر دری بر آنان وارد می‏گردند... (23)

(و به آنان می‏گویند:) سلام بر شما بخاطر صبر و استقامتتان! چه نیکوست سرانجام آن سرا(ی جاویدان)! (24)

آنها که عهد الهی را پس از محکم کردن می‏شکنند، و پیوندهایی را که خدا دستور به برقراری آن داده قطع می‏کنند، و در روی زمین فساد می‏نمایند، لعنت برای آنهاست; و بدی (و مجازات) سرای آخرت! (25)

خدا روزی را برای هر کس بخواهد (و شایسته بداند) وسیع، برای هر کس بخواهد (و مصلحت بداند،) تنگ قرارمی‏دهد; ولی آنها ( کافران) به زندگی دنیا، شاد (و خوشحال) شدند; در حالی که زندگی دنیا در برابر آخرت، متاع ناچیزی است! (26)

کسانی که کافر شدند می‏گویند: «چرا آیه (و معجزه)ای از پروردگارش بر او نازل نشده است؟! س‏ذللّه بگو: «خداوند هر کس را بخواهد گمراه، و هر کس را که بازگردد، به سوی خودش هدایت می‏کند! (کمبودی در معجزه‏ها نیست; لجاجت آنها مانع است!)» (27)

آنها کسانی هستند که ایمان آورده‏اند، و دلهایشان به یاد خدا مطمئن (و آرام) است; آگاه باشید، تنها با یاد خدا دلها آرامش می‏یابد! (28)

آنها که ایمان آوردند و کارهای شایسته انجام دادند، پاکیزه‏ترین (زندگی)نصیبشان است; و بهترین سرانجامها! (29)

همان گونه (که پیامبران پیشین را مبعوث کردیم،) تو را به میان امتی فرستادیم که پیش از آنها امتهای دیگری آمدند و رفتند، تا آنچه را به تو وحی نموده‏ایم بر آنان بخوانی، در حالی که به رحمان ( خداوندی که رحمتش همگان را فراگرفته) کفر می‏ورزند; بگو: «او پروردگار من است! معبودی جز او نیست! بر او توکل کردم; و بازگشتم بسوی اوست!» (30)

اگر بوسیل; قرآن، کوه‏ها به حرکت درآیند یا زمینها قطعه قطعه شوند، یا بوسیل; آن با مردگان سخن گفته شود، (باز هم ایمان نخواهند آورد!) ولی همه کارها در اختیار خداست! آیا آنها که ایمان آورده‏اند نمی‏دانند که اگر خدا بخواهد همه مردم را (به اجبار) هدایت می‏کند (اما هدایت اجباری سودی ندارد)! و پیوسته بلاهای کوبنده‏ای بر کافران بخاطر اعمالشان وارد می‏شود، و یا بنزدیکی خانه آنها فرود می‏آید، تا وعده (نهایی) خدا فرا رسد; به یقین خداوند در وعد; خود تخلف نمی‏کند! (31)

(تنها تو را استهزا نکردند،) پیامبران پیش از تورا نیز مورد استهزا قرار دادند; من به کافران مهلت دادم; سپس آنها را گرفتم; دیدی مجازات من چگونه بود؟! (32)

آیا کسی که بالای سر همه ایستاده، (و حافظ و نگهبان و مراقب همه است،) و اعمال همه را می‏بییند (،همچون کسی است که هیچ یک از این صفات را ندارد)؟! آنان برای خدا همتایانی قرار دادند; بگو: «آنها را نام ببرید! آیا چیزی را به او خبر می‏دهید که از وجود آن در روی زمین بی‏خبر است، یا سخنان ظاهری (و تو خالی) می‏گویید؟!» (نه، شریکی برای خدا وجود ندارد;) بلکه در نظر کافران، دروغهایشان زینت داده شده، (و بر اثر ناپاکی درون، چنین می‏پندارند که واقعیتی دارد;) و آنها از راه (خدا) بازداشته شده‏اند; و هر کس را خدا گمراه کند، راهنمایی برای او وجود نخواهد داشت! (33)

در دنیا، برای آنها عذابی (دردناک) است; و عذاب آخرت سخت‏تر است; و در برابر (عذاب) خدا، هیچ کس نمی‏تواند آنها را نگه دارد! (34)

توصیف بهشتی که به پرهیزگاران وعده داده شده، (این است که) نهرهای آب از زیر درختانش جاری است، میوه آن همیشگی، و سایه‏اش دائمی است; این سرانجام کسانی است که پرهیزگاری پیشه کردند; و سرانجام کافران، آتش است! (35)

کسانی که کتاب آسمانی به آنان داده‏ایم، از آنچه بر تو نازل شده، خوشحالند; و بعضی از احزاب (و گروه‏ها)، قسمتی از آن را انکار می‏کنند; بگو: «من مامورم که «الله‏» را بپرستم; و شریکی برای او قائل نشوم! به سوی او دعوت می‏کنم; و بازگشت من بسوی اوست!» (36)

همان‏گونه (که به پیامبران پیشین کتاب آسمانی دادیم،) بر تو نیز این (قرآن) را بعنوان فرمان روشن و صریحی نازل کردیم; و اگر از هوسهای آنان -بعد از آنکه آگاهی برای تو آمده- پیروی کنی، هیچ کس در برابر خدا، از تو حمایت و جلوگیری نخواهد کرد. (37)

ما پیش از تو (نیز) رسولانی فرستادیم; و برای آنها همسران و فرزندانی قرار دادیم; و هیچ رسولی نمی‏توانست ا(ز پیش خود) معجزه‏ای بیاورد، مگر بفرمان خدا! هر زمانی نوشته‏ای دارد (و برای هر کاری، موعدی مقرر است)! (38)

خداوند هر چه را بخواهد محو، و هر چه را بخواهد اثبات می‏کند; و «ام الکتاب‏» ( لوح محفوظ) نزد اوست! (39)

و اگر پاره‏ای از مجازاتها را که به آنها وعده می‏دهیم به تو نشان دهیم، یا (پیش از فرا رسیدن این مجازاتها) تو را بمیرانیم، در هر حال تو فقط مامور ابلاغ هستی; و حساب (آنها) برماست. (40)

« آیا ندیدند که ما پیوسته به سراغ زمین می‏آییم و از اطراف (و جوانب) آن کم می‏کنیم؟! (و جامعه‏ها، تمدنها، و دانشمندان تدریجا از میان می‏روند.) و خداوند حکومت می‏کند; و هیچ کس را یارای جلوگیری یا رد احکام او نیست; و او سریع الحساب است! (41)

پیش از آنان نیز کسانی طرحها و نقشه‏ها کشیدند; ولی تمام طرحها و نقشه‏ها از آن خداست! او از کار هر کس آگاه است; و بزودی کفار می‏دانند سرانجام (نیک و بد) در سرای دیگر از آن کیست! (42)

آنها که کافر شدند می‏گویند: «تو پیامبر نیستی!» بگو: «کافی است که خداوند، و کسی که علم کتاب (و آگاهی بر قرآن) نزد اوست، میان من و شما گواه باشند!» (43)

سورة النمل

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

طس - این آیات قرآن و کتاب مبین است، (1)

وسیله هدایت و بشارت برای مؤمنان است; (2)

همان کسانی که نماز را برپا می‏دارند، و زکات را ادا می‏کنند، و آنان به آخرت یقین دارند. (3)

کسانی که به آخرت ایمان ندارند، اعمال (بد)شان را برای آنان زینت می‏دهیم بطوری که سرگردان می‏شوند. (4)

آنان کسانی هستند که عذاب بد (و دردناک) برای آنهاست; و آنها در آخرت، زیانکارترین مردمند! (5)

به یقین این قرآن از سوی حکیم و دانایی بر تو القا می‏شود. (6)

(به خاطر بیاور) هنگامی را که موسی به خانواده خود گفت: «من آتشی از دور دیدم; (همین جا توقف کنید;) بزودی خبری از آن برای شما می‏آورم، یا شعله آتشی تا گرم شوید.» (7)

هنگامی که نزد آتش آمد، ندایی برخاست که: «مبارک باد آن کس که در آتش است و کسی که در اطراف آن است ( فرشتگان و موسی) و منزه است خداوندی که پروردگار جهانیان است! (8)

ای موسی! من خداوند عزیز و حکیمم! (9)

و عصایت را بیفکن! -هنگامی که (موسی) به آن نگاه کرد، دید (با سرعت) همچون ماری به هر سو می‏دود (ترسید و) به عقب برگشت، و حتی پشت سر خود را نگاه نکرد- ای موسی! نترس، که رسولان در نزد من نمی‏ترسند! (10)

مگر کسی که ستم کند; سپس بدی را به نیکی تبدیل نماید، که (توبه او را می‏پذیرم، و) من غفور و رحیمم! (11)

و دستت را در گریبانت داخل کن; هنگامی که خارج می‏شود، سفید و درخشنده است بی آنکه عیبی در آن باشد; این در زمره معجزات نه‏گانه‏ای است که تو با آنها بسوی فرعون و قومش فرستاده می‏شوی; آنان قومی فاسق و طغیانگرند!» (12)

و هنگامی که آیات روشنی‏بخش ما به سراغ آنها آمد گفتند: «این سحری است آشکار!» (13)

و آن را از روی ظلم و سرکشی انکار کردند، در حالی که در دل به آن یقین داشتند! پس بنگر سرانجام تبهکاران (و مفسدان) چگونه بود! (14)

و ما به داوود و سلیمان، دانشی عظیم دادیم; و آنان گفتند: «ستایش از آن خداوندی است که ما را بر بسیاری از بندگان مؤمنش برتری بخشید.» (15)

و سلیمان وارث داوود شد، و گفت: «ای مردم! زبان پرندگان به ما تعلیم داده شده، و از هر چیز به ما عطا گردیده; این فضیلت آشکاری است.» (16)

لشکریان سلیمان، از جن و انس و پرندگان، نزد او جمع شدند; آنقدر زیاد بودند که باید توقف می‏کردند تا به‏هم ملحق شوند! (17)

(آنها حرکت کردند) تا به سرزمین مورچگان رسیدند; مورچه‏ای گفت: «به لانه‏های خود بروید تا سلیمان و لشکرش شما را پایمال نکنند در حالی که نمی‏فهمند!» (18)

سلیمان از سخن او تبسمی کرد و خندید و گفت: «پروردگارا! شکر نعمتهایی را که بر من و پدر و مادرم ارزانی داشته‏ای به من الهام کن، و توفیق ده تا عمل صالحی که موجب رضای توست انجام دهم، و مرا برحمت خود در زمره بندگان صالحت وارد کن!» (19)

(سلیمان) در جستجوی آن پرنده ( هدهد) برآمد و گفت: «چرا هدهد را نمی‏بینم، یا اینکه او از غایبان است؟! (20)

قطعا او را کیفر شدیدی خواهم داد، یا او را ذبح می‏کنم، یا باید دلیل روشنی (برای غیبتش) برای من بیاورد! (21)

چندان درنگ نکرد (که هدهد آمد و) گفت: «من بر چیزی آگاهی یافتم که تو بر آن آگاهی نیافتی; من از سرزمین «سبا» یک خبر قطعی برای تو آورده‏ام! (22)

من زنی را دیدم که بر آنان حکومت می‏کند، و همه چیز در اختیار دارد، و (به خصوص) تخت عظیمی دارد! (23)

او و قومش را دیدم که برای غیر خدا -خورشید- سجده می‏کنند; و شیطان اعمالشان را در نظرشان جلوه داده، و آنها را از راه بازداشته; و از این رو هدایت نمی‏شوند!» (24)

چرا برای خداوندی سجده نمی‏کنند که آنچه را در آسمانها و زمین پنهان است خارج (و آشکار) می‏سازد، و آنچه را پنهان می‏دارید یا آشکار می‏کنید می‏داند؟! (25)

خداوندی که معبودی جز او نیست، و پروردگار عرش عظیم است! (26)

(سلیمان) گفت: «ما تحقیق می‏کنیم ببینیم راست گفتی یا از دروغگویان هستی؟ (27)

این نامه مرا ببر و بر آنان بیفکن; سپس برگرد (و در گوشه‏ای توقف کن) ببین آنها چه عکس العملی نشان می‏دهند! (28)

(ملکه سبا) گفت: «ای اشراف! نامه پرارزشی به سوی من افکنده شده! (29)

این نامه از سلیمان است، و چنین می‏باشد: به نام خداوند بخشنده مهربان (30)

توصیه من این است که نسبت به من برتری‏جویی نکنید، و بسوی من آیید در حالی که تسلیم حق هستید!» (31)

(سپس) گفت: «ای اشراف (و ای بزرگان)! نظر خود را در این امر مهم به من بازگو کنید، که من هیچ کار مهمی را بدون حضور (و مشورت) شما انجام نداده‏ام! (32)

گفتند: «ما دارای نیروی کافی و قدرت جنگی فراوان هستیم، ولی تصمیم نهایی با توست; ببین چه دستور می‏دهی!» (33)

گفت: پادشاهان هنگامی که وارد منطقه آبادی شوند آن را به فساد و تباهی می‏کشند، و عزیزان آنجا را ذلیل می‏کنند; (آری) کار آنان همین‏گونه است! (34)

و من (اکنون جنگ را صلاح نمی‏بینم،) هدیه گرانبهایی برای آنان می‏فرستم تا ببینم فرستادگان من چه خبر می‏آورند (و از این طریق آنها را بیازمایم)!» (35)

هنگامی که (فرستاده ملکه سبا)ا نزد سلیمان آمد، گفت: «می‏خواهید مرا با مال کمک کنید (و فریب دهید)؟! آنچه خدا به من داده، بهتر است از آنچه به شما داده است; بلکه شما هستید که به هدیه‏هایتان خوشحال می‏شوید! (36)

بسوی آنان بازگرد (و اعلام کن) با لشکریانی به سراغ آنان می‏آییم که قدرت مقابله با آن را نداشته باشند; و آنان را از آن (سرزمین آباد) با ذلت و خواری بیرون می‏رانیم!» (37)

(سلیمان) گفت: «ای بزرگان! کدام یک از شما تخت او را برای من می‏آورد پیش از آنکه به حال تسلیم نزد من آیند؟» (38)

عفریتی از جن گفت: «من آن را نزد تو می‏آورم پیش از آنکه از مجلست برخیزی و من نسبت به این امر، توانا و امینم!» (39)

(اما) کسی که دانشی از کتاب (آسمانی) داشت گفت: «پیش از آنکه چشم بر هم زنی، آن را نزد تو خواهم آورد!» و هنگامی که(سلیمان) آن (تخت) را نزد خود ثابت و پابرجا دید گفت: «این از فضل پروردگار من است، تا مرا آزمایش کند که آیا شکر او را بجا می‏آورم یا کفران می‏کنم؟! و هر کس شکر کند، به نفع خود شکر می‏کند; و هر کس کفران نماید (بزیان خویش نموده است، که) پروردگار من، غنی و کریم است!» (40)

(سلیمان) گفت: «تخت او را برایش ناشناس سازید; ببینم آیا متوجه می‏شود یا از کسانی است که هدایت نخواهند شد؟! (41)

هنگامی که آمد، به او گفته شد: «آیا تخت تو این گونه است؟» گفت: گویا خود آن است! و ما پیش از این هم آگاه بودیم و اسلام آورده بودیم!» (42)

و او را از آنچه غیر از خدا میپرستید بازداشت، که او ( ملکه سبا) از قوم کافران بود. (43)

به او گفته شد: «داخل حیاط (قصر) شو!» هنگامی که نظر به آن افکند، پنداشت نهر آبی است و ساق پاهای خود را برهنه کرد (تا از آب بگذرد; اما سلیمان) گفت: «(این آب نیست،) بلکه قصری است از بلور صاف!» (ملکه سبا) گفت: «پروردگارا! من به خود ستم کردم; و (اینک) با سلیمان برای خداوندی که پروردگار عالمیان است اسلام آوردم!» (44)

ما به سوی «ثمود»، برادرشان «صالح‏» را فرستادیم که: خدای یگانه‏را بپرستید! اما آنان به دو گروه تقسیم شدند که به مخاصمه پرداختند. (45)

(صالح) گفت: «ای قوم من! چرا برای بدی قبل از نیکی عجله می‏کنید (و عذاب الهی را می‏طلبید نه رحمت او را)؟! چرا از خداوند تقاضای آمرزش نمی‏کنید تا شاید مشمول رحمت (او) شوید؟!» (46)

آنها گفتند: «ما تو را و کسانی که با تو هستند به فال بد گرفتیم!» (صالح) گفت: «فال (نیک و) بد شما نزد خداست (و همه مقدرات به قدرت او تعیین می‏گردد); بلکه شما گروهی هستید فریب‏خورده! (47)

و در آن شهر، نه گروهک بودند که در زمین فساد می‏کردند و اصلاح نمی‏کردند. (48)

آنها گفتند: «بیایید قسم یاد کنید به خدا که بر او ( صالح) و خانواده اش شبیخون می زنیم (و آنها را به قتل می‏رسانیم;) سپس به ولی دم او می‏گوییم: ما هرگز از هلاکت خانواده او خبر نداشتیم و در این گفتار خود صادق هستیم!» (49)

آنها نقشه مهمی کشیدند، و ما هم نقشه مهمی; در حالی که آنها درک نمی‏کردند! (50)

بنگر عاقبت توطئه آنها چه شد، که ما آنها و قومشان همگی را نابود کردیم; (51)

این خانه‏های آنهاست که بخاطر ظلم و ستمشان خالی مانده; و در این نشانه روشنی است برای کسانی که آگاهند! (52)

و کسانی را که ایمان آورده و تقوا پیشه کرده بودند نجات دادیم! (53)

و لوط را (به یاد آور) هنگامی که به قومش گفت: «آیا شما به سراغ کار بسیار زشتی می‏روید در حالی که (نتایج شوم آن را) می‏بینید؟! (54)

آیا شما بجای زنان، از روی شهوت به سراغ مردان می‏روید؟! شما قومی نادانید!» (55)

آنها پاسخی جز این نداشتند که (به یکدیگر) گفتند: «خاندان لوط را از شهر و دیار خود بیرون کنید، که اینها افرادی پاکدامن هستند!» (56)

ما او و خانواده‏اش را نجات دادیم، بجز همسرش که مقدر کردیم جزء باقی‏ماندگان (در آن شهر) باشد! (57)

سپس بارانی (از سنگ) بر سر آنها باراندیم (و همگی زیر آن مدفون شدند); و چه بد است باران انذارشدگان! (58)

بگو: «حمد مخصوص خداست; و سلام بر بندگان برگزیده‏اش!» آیا خداوند بهتر است یا بتهایی که همتای او قرارمی‏دهند؟! (59)

(آیا بتهایی که معبود شما هستند بهترند) یا کسی که آسمانها و زمین را آفریده؟! و برای شما از آسمان، آبی فرستاد که با آن، باغهایی زیبا و سرورانگیز رویاندیم; شما هرگز قدرت نداشتید درختان آن را برویانید! آیا معبود دیگری با خداست؟! نه، بلکه آنها گروهی هستند که (از روی نادانی، مخلوقات را) همطراز (پروردگارشان) قرار می‏دهند! (60)

یا کسی که زمین را مستقر و آرام قرار داد، و میان آن نهرهایی روان ساخت، و برای آن کوه‏های ثابت و پابرجا ایجاد کرد، و میان دو دریا مانعی قرار داد (تا با هم مخلوط نشوند; با این حال) آیا معبودی با خداست؟! نه، بلکه بیشتر آنان نمی‏دانند (و جاهلند)! (61)

یا کسی که دعای مضطر را اجابت می‏کند و گرفتاری را برطرف می‏سازد، و شما را خلفای زمین قرارمی‏دهد; آیا معبودی با خداست؟! کمتر متذکر می‏شوید! (62)

یا کسی که شما را در تاریکیهای صحرا و دریا هدایت می‏کند، و کسی که بادها را بعنوان بشارت پیش از نزول رحمتش می‏فرستد; آیا معبودی با خداست؟! خداوند برتر است از آنچه برای او شریک قرارمی‏دهند! (63)

یا کسی که آفرینش را آغاز کرد، سپس آن را تجدید می‏کند، و کسی که شما را از آسمان و زمین روزی می‏دهد; آیا معبودی با خداست؟! بگو: «دلیلتان را بیاورید اگر راست می‏گویید! س‏ذللّه (64)

بگو: «کسانی که در آسمانها و زمین هستند غیب نمی‏دانند جز خدا، و نمی‏دانند کی برانگیخته می‏شوند!» (65)

آنها ( مشرکان) اطلاع صحیحی درباره آخرت ندارند; بلکه در اصل آن شک دارند; بلکه نسبت به آن نابینایند! (66)

و کافران گفتند: «آیا هنگامی که ما و پدرانمان خاک شدیم، (زنده می‏شویم و) از دل خاک بیرون می‏آییم؟! (67)

این وعده‏ای است که به ما و پدرانمان از پیش داده شده; اینها همان افسانه‏های خرافی پیشینیان است!» (68)

بگو: «در روی زمین سیر کنید و ببینید عاقبت کار مجرمان به کجا رسید!» (69)

از (تکذیب و انکار) آنان غمگین مباش، و سینه‏ات از توطئه آنان تنگ نشود! (70)

آنها می‏گویند: «این وعده (عذاب که به ما می‏دهید) کی خواهد آمد اگر راست می‏گویید؟!» (71)

بگو: «شاید پاره‏ای از آنچه درباره آن شتاب می‏کنید، نزدیک و در کنار شما باشد!» (72)

مسلما پروردگار تو نسبت به مردم، فضل (و رحمت) دارد; ولی بیشترشان شکرگزار نیستند! (73)

و پروردگارت آنچه را در سینه‏هایشان پنهان می‏دارند و آنچه را آشکار می‏کنند بخوبی می‏داند! (74)

و هیچ موجود پنهانی در آسمان و زمین نیست مگر اینکه در کتاب مبین (در لوح محفوظ و علم بی‏پایان پروردگار) ثبت است! (75)

این قرآن اکثر چیزهایی را که بنی اسرائیل در آن اختلاف دارند برای آنان بیان می‏کند; (76)

و مایه هدایت و رحمت برای مؤمنان است! (77)

پروردگار تو میان آنها در قیامت به حکم خود داوری می‏کند; و اوست قادر دانا. (78)

پس بر خدا توکل کن، که تو بر حق آشکار هستی! (79)

مسلما تو نمی‏توانی سخنت را به گوش مردگان برسانی، و نمی‏توانی کران را هنگامی که روی برمی‏گردانند و پشت می‏کنند فراخوانی! (80)

و نیز نمی‏توانی کوران را از گمراهیشان برهانی; تو فقط میتوانی سخن خود را به گوش کسانی برسانی که آماده پذیرش ایمان به آیات ما هستند و در برابر حق تسلیمند! (81)

و هنگامی که فرمان عذاب آنها رسد (و در آستانه رستاخیز قرار گیرند)، جنبنده‏ای را از زمین برای آنها خارج می‏کنیم که با آنان تکلم می‏کند (و می‏گوید) که مردم به آیات ما ایمان نمی‏آوردند. (82)

(به خاطر آور) روزی را که ما از هر امتی، گروهی را از کسانی که آیات ما را تکذیب می‏کردند محشور می‏کنیم; و آنها را نگه می‏داریم تا به یکدیگر ملحق شوند! (83)

تا زمانی که (به پای حساب) می‏آیند، (به آنان) می‏گوید: «آیا آیات مرا تکذیب کردید و در صدد تحقیق برنیامدید؟! شما چه اعمالی انجام می‏دادید؟!» (84)

دراین هنگام، فرمان عذاب بخاطر ظلمشان بر آنها واقع می‏شود، و آنها سخنی ندارند که بگویند! (85)

یا ندیدند که ما شب را برای آرامش آنها قرار دادیم و روز را روشنی‏بخش؟! در این امور نشانه‏های روشنی است برای کسانی که ایمان می‏آورند (و آماده قبول حقند). (86)

و (به خاطر آورید) روزی را که در «صور» دمیده می‏شود، و تمام کسانی که در آسمانها و زمین هستند در وحشت فرو می‏روند، جز کسانی که خدا خواسته; و همگی با خضوع در پیشگاه او حاضر می‏شوند! (87)

کوه‏ها را می‏بینی، و آنها را ساکن و جامد می‏پنداری، در حالی که مانند ابر در حرکتند; این صنع و آفرینش خداوندی است که همه چیز را متقن آفریده; او از کارهایی که شما انجام می‏دهید مسلما آگاه است! (88)

کسانی که کار نیکی انجام دهند پاداشی بهتر از آن خواهند داشت; و آنان از وحشت آن روز درامانند! (89)

و آنها که اعمال بدی انجام دهند، به صورت در آتش افکنده می‏شوند; آیا جزایی جز آنچه عمل می‏کردید خواهید داشت؟! (90)

(بگو:) من مامورم پروردگار این شهر (مقدس مکه) را عبادت کنم، همان کسی که این شهر را حرمت بخشیده; در حالی که همه چیز از آن اوست! و من مامورم که از مسلمین باشم; (91)

و اینکه قرآن را تلاوت کنم! هر کس هدایت شود بسود خود هدایت شده; و هر کس گمراه گردد (زیانش متوجه خود اوست;) بگو: «من فقط از انذارکنندگانم!» (92)

بگو: «حمد و ستایش مخصوص ذات خداست; بزودی آیاتش را به شما نشان می‏دهد تا آن را بشناسید; و پروردگار تو از آنچه انجام می‏دهید غافل نیست! (93)

سورة الجاثیه

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

حم (1)

این کتاب از سوی خداوند عزیز و حکیم نازل شده است! (2)

بی‏شک در آسمانها و زمین نشانه‏های (فراوانی) برای مؤمنان وجود دارد; (3)

و نیز در آفرینش شما و جنبندگانی که (در سراسر زمین) پراکنده ساخته، نشانه‏هایی است برای جمعیتی که اهل یقینند. (4)

و نیز در آمد و شد شب و روز، و رزق (و بارانی) که خداوند از آسمان نازل کرده و بوسیله آن زمین را بعد از مردنش حیات بخشیده و همچنین در وزش بادها، نشانه‏های روشنی است برای گروهی که اهل تفکرند! (5)

اینها آیات خداوند است که ما آن را بحق بر تو تلاوت می‏کنیم; اگر آنها به این آیات ایمان نیاورند، به کدام سخن بعد از سخن خدا و آیاتش ایمان می‏آورند؟! (6)

وای بر هر دروغگوی گنهکار... (7)

که پیوسته آیات خدا را می‏شنود که بر او تلاوت می‏شود، اما از روی تکبر اصرار بر مخالفت دارد; گویی اصلا آن را هیچ نشنیده است; چنین کسی را به عذابی دردناک بشارت ده! (8)

و هرگاه از بعضی آیات ما آگاه شود، آن را به باد استهزا می‏گیرد; برای آنان عذاب خوارکننده‏ای است! (9)

و پشت سرشان دوزخ است; و هرگز آنچه رابه دست آورده‏اند آنها را (از عذاب الهی) رهایی نمی‏بخشد، و نه اولیایی که غیر از خدا برای خود برگزیدند (مایه نجاتشان خواهند بود); و عذاب بزرگی برای آنهاست! (10)

این (قرآن) مایه هدایت است، و کسانی که به آیات پروردگارشان کافر شدند، عذابی سخت و دردناک دارند! (11)

خداوند همان کسی است که دریا را مسخر شما کرد تا کشتیها بفرمانش در آن حرکت کنند و بتوانند از فضل او بهره گیرید، و شاید شکر نعمتهایش را بجا آورید! (12)

او آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است همه را از سوی خودش مسخر شما ساخته; در این نشانه‏های (مهمی) است برای کسانی که اندیشه می‏کنند! (13)

به مؤمنان بگو: «کسانی را که امید به ایام الله ( روز رستاخیز) ندارند مورد عفو قرار دهند تا خداوند هر قومی را به اعمالی که انجام می‏دادند جزا دهد»! (14)

هر کس کار شایسته‏ای بجا آورد، برای خود بجا آورده است; و کسی که کار بد می‏کند، به زیان خود اوست; سپس همه شما به سوی پروردگارتان بازگردانده می‏شوید! (15)

ما بنی اسرائیل را کتاب (آسمانی) و حکومت و نبوت بخشیدیم و از روزیهای پاکیزه به آنها عطا کردیم و آنان را بر جهانیان (و مردم عصر خویش) برتری بخشیدیم; (16)

و دلایل روشنی از امر نبوت و شریعت در اختیارشان قرار دادیم; آنها اختلاف نکردند مگر بعد از علم و آگاهی; و این اختلاف بخاطر ستم و برتری‏جویی آنان بود; اما پروردگارت روز قیامت در میان آنها در آنچه اختلاف داشتند داوری می‏کند. (17)

سپس تو را بر شریعت و آیین حقی قرار دادیم; از آن پیروی کن و از هوسهای کسانی که آگاهی ندارند پیروی مکن! (18)

آنها هرگز نمی‏توانند تو را در برابر خداوند بی‏نیاز کنند (و از عذابش برهانند); و ظالمان یار و یاور یکدیگرند، اما خداوند یار و یاور پرهیزگاران است! (19)

این (قرآن و شریعت آسمانی) وسایل بینایی و مایه هدایت و رحمت است برای مردمی که (به آن) یقین دارند! (20)

آیا کسانی که مرتکب بدیها و گناهان شدند گمان کردند که ما آنها را همچون کسانی قرارمی‏دهیم که ایمان آورده و اعمال صالح انجام داده‏اند که حیات و مرگشان یکسان باشد؟! چه بد داوری می‏کنند! (21)

و خداوند آسمانها و زمین را بحق آفریده است تا هر کس در برابر اعمالی که انجام داده است جزا داده شود; و به آنها ستمی نخواهد شد! (22)

آیا دیدی کسی را که معبود خود را هوای نفس خویش قرار داده و خداوند او را با آگاهی (بر اینکه شایسته هدایت نیست) گمراه ساخته و بر گوش و قلبش مهر زده و بر چشمش پرده‏ای افکنده است؟! با این حال چه کسی می‏تواند غیر از خدا او را هدایت کند؟! آیا متذکر نمی‏شوید؟! (23)

آنها گفتند: «چیزی جز همین زندگی دنیای ما در کار نیست; گروهی از ما می‏میرند و گروهی جای آنها را می‏گیرند; و جز طبیعت و روزگار ما را هلاک نمی‏کند!» آنان به این سخن که می‏گویند علمی ندارند، بلکه تنها حدس می‏زنند (و گمانی بی‏پایه دارند)! (24)

و هنگامی که آیات روشن ما بر آنها خوانده می‏شود، دلیلی در برابر آن ندارند جز اینکه می‏گویند: «اگر راست می‏گویید پدران ما را (زنده کنید) و بیاورید (تا گواهی دهند)!» (25)

بگو: «خداوند شما را زنده می‏کند، سپس می‏میراند، بار دیگر در روز قیامت که در آن تردیدی نیست گردآوری می‏کند; ولی بیشتر مردم نمی‏دانند.» (26)

مالکیت و حاکمیت آسمانها و زمین برای خداست; و آن روز که قیامت برپا شود اهل باطل زیان می‏بینند! (27)

در آن روز هر امتی را می‏بینی (که از شدت ترس و وحشت) بر زانو نشسته; هر امتی بسوی کتابش خوانده می‏شود، و (به آنها می‏گویند:) امروز جزای آنچه را انجام می‏دادید به شما می‏دهند! (28)

این کتاب ما است که بحق با شما سخن می‏گوید (و اعمال شما را بازگو می‏کند); ما آنچه را انجام می‏دادید می‏نوشتیم! (29)

اما کسانی که ایمان آوردند و اعمال صالح انجام دادند، پروردگارشان آنها را در رحمت خود وارد می‏کند; این همان پیروزی بزرگ است! (30)

اما کسانی که کافر شدند (به آنها گفته می‏شود:) مگر آیات من بر شما خوانده نمی‏شد و شما استکبار کردید و قوم مجرمی بودید؟! (31)

و هنگامی که گفته می‏شد: «وعده خداوند حق است، و در قیامت هیچ شکی نیست‏» ، شما می‏گفتید: «ما نمی‏دانیم قیامت چیست؟ ما تنها گمانی در این باره داریم، و به هیچ‏وجه یقین نداریم!» (32)

و بدیهای اعمالشان برای آنان آشکار می‏شود، و سرانجام آنچه را استهزا می‏کردند آنها را فرامی‏گیرد! (33)

و به آنها گفته می‏شود: «امروز شما را فراموش می‏کنیم همان‏گونه که شما دیدار امروزتان را فراموش کردید; و جایگاه شما دوزخ است و هیچ یاوری ندارید! (34)

این بخاطر آن است که شما آیات خدا را به مسخره گرفتید و زندگی دنیا شما را فریب داد! س‏خ‏للّهامروز نه آنان را از دوزخ بیرون می‏آورند، و نه هیچ‏گونه عذری از آنها پذیرفته می‏شود! (35)

پس حمد و ستایش مخصوص خداست، پروردگار آسمانها و پروردگار زمین و پروردگار همه جهانیان! (36)

و برای اوست کبریا و عظمت در آسمانها و زمین، و اوست عزیز و حکیم! (37)

سورة الانسان

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

آیا زمانی طولانی بر انسان گذشت که چیز قابل ذکری نبود؟! (1)

ما انسان را از نطفه مختلطی آفریدیم، و او را می‏آزماییم; (بدین جهت) او را شنوا و بینا قرار دادیم! (2)

ما راه را به او نشان دادیم، خواه شاکر باشد (و پذیرا گردد) یا ناسپاس! (3)

ما برای کافران، زنجیرها و غلها و شعله‏های سوزان آتش آماده کرده‏ایم! (4)

به یقین ابرار (و نیکان) از جامی می‏نوشند که با عطر خوشی آمیخته است، (5)

از چشمه‏ای که بندگان خاص خدا از آن می‏نوشند، و از هر جا بخواهند آن را جاری می‏سازند! (6)

آنها به نذر خود وفا می‏کنند، و از روزی که شر و عذابش گسترده است می‏ترسند، (7)

و غذای (خود) را با اینکه به آن علاقه (و نیاز) دارند، به «مسکین‏» و «یتیم‏» و «اسیر» می‏دهند! (8)

(و می‏گویند:) ما شما را بخاطر خدا اطعام می‏کنیم، و هیچ پاداش و سپاسی از شما نمی‏خواهیم! (9)

ما از پروردگارمان خائفیم در آن روزی که عبوس و سخت است! (10)

(بخاطر این عقیده و عمل) خداوند آنان را از شر آن روز نگه می‏دارد و آنها را می‏پذیرد در حالی که غرق شادی و سرورند! (11)

و در برابر صبرشان، بهشت و لباسهای حریر بهشتی را به آنها پاداش می‏دهد! (12)

این در حالی است که در بهشت بر تختهای زیبا تکیه کرده‏اند، نه آفتاب را در آنجا می‏بینند و نه سرما را! (13)

و در حالی است که سایه‏های درختان بهشتی بر آنها فرو افتاده و چیدن میوه‏هایش بسیار آسان است! (14)

و در گرداگرد آنها ظرفهایی سیمین و قدحهایی بلورین می‏گردانند (پر از بهترین غذاها و نوشیدنی‏ها)، (15)

ظرفهای بلورینی از نقره، که آنها را به اندازه مناسب آماده کرده‏اند! (16)

و در آنجا از جامهایی سیراب می‏شوند که لبریز از شراب طهوری آمیخته با زنجبیل است، (17)

از چشمه‏ای در بهشت که نامش سلسبیل است! (18)

و بر گردشان (برای پذیرایی) نوجوانانی جاودانی می‏گردند که هرگاه آنها را ببینی گمان می‏کنی مروارید پراکنده‏اند! (19)

و هنگامی که آنجا را ببینی نعمتها و ملک عظیمی را می‏بینی! (20)

بر اندام آنها ( بهشتیان) لباسهایی است از حریر نازک سبزرنگ، و از دیبای ضخیم، و با دستبندهایی از نقره آراسته‏اند، و پروردگارشان شراب طهور به آنان می‏نوشاند! (21)

این پاداش شماست، و سعی و تلاش شما مورد قدردانی است! (22)

مسلما ما قرآن را بر تو نازل کردیم! (23)

پس در (تبلیغ و اجرای) حکم پروردگارت شکیبا (و با استقامت) باش، و از هیچ گنهکار یا کافری از آنان اطاعت مکن! (24)

و نام پروردگارت را هر صبح و شام به یاد آور! (25)

و در شبانگاه برای او سجده کن، و مقداری طولانی از شب، او را تسبیح گوی! (26)

آنها زندگی زودگذر دنیا را دوست دارند، در حالی که روز سختی را پشت سر خود رها می‏کنند! (27)

ما آنها را آفریدیم و پیوندهای وجودشان را محکم کردیم، و هر زمان بخواهیم جای آنان را به گروه دیگری می‏دهیم! (28)

این یک تذکر و یادآوری است، و هر کس بخواهد (با استفاده از آن) راهی به سوی پروردگارش برمی‏گزیند! (29)

و شما هیچ چیز را نمی‏خواهید مگر اینکه خدا بخواهد، خداوند دانا و حکیم بوده و هست! (30)

و هر کس را بخواهد (و شایسته بداند) در رحمت (وسیع) خود وارد می‏کند، و برای ظالمان عذاب دردناکی آماده ساخته است! (31)

سورة لقمان

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

الم (1)

این آیات کتاب حکیم است (کتابی پرمحتوا و استوار)! (2)

مایه هدایت و رحمت برای نیکوکاران است. (3)

همانان که نماز را برپا می‏دارند، و زکات را می‏پردازند و آنها به آخرت یقین دارند. (4)

آنان بر طریق هدایت از پروردگارشانند، و آنانند رستگاران! (5)

و بعضی از مردم سخنان بیهوده را می‏خرند تا مردم را از روی نادانی، از راه خدا گمراه سازند و آیات الهی را به استهزا گیرند; برای آنان عذابی خوارکننده است! (6)

و هنگامی که آیات ما بر او خوانده می‏شود، مستکبرانه روی برمی‏گرداند، گویی آن را نشنیده است; گویی اصلا گوشهایش سنگین است! او را به عذابی دردناک بشارت ده! (7)

(ولی) کسانی که ایمان آورده و اعمال صالح انجام داده‏اند، باغهای پرنعمت بهشت از آن آنهاست; (8)

جاودانه در آن خواهند ماند; این وعده حتمی الهی است; و اوست عزیز و حکیم (شکست‏ناپذیر و دانا). (9)

(او) آسمانها را بدون ستونی که آن را ببینید آفرید، و در زمین کوه‏هایی افکند تا شما را نلرزاند (و جایگاه شما آرام باشد) و از هر گونه جنبنده‏ای روی آن منتشر ساخت; و از آسمان آبی نازل کردیم و بوسیله آن در روی زمین انواع گوناگونی از جفتهای گیاهان پر ارزش رویاندیم. (10)

این آفرینش خداست; اما به من نشان دهید معبودانی غیر او چه چیز را آفریده‏اند؟! ولی ظالمان در گمراهی آشکارند. (11)

ما به لقمان حکمت دادیم; (و به او گفتیم:) شکر خدا را بجای آور هر کس شکرگزاری کند، تنها به سود خویش شکر کرده; و آن کس که کفران کند، (زیانی به خدا نمی‏رساند); چرا که خداوند بی‏نیاز و ستوده است. (12)

(به خاطر بیاور) هنگامی را که لقمان به فرزندش -در حالی که او را موعظه می‏کرد- گفت: س‏خ‏للّهپسرم! چیزی را همتای خدا قرار مده که شرک، ظلم بزرگی است.» (13)

و ما به انسان درباره پدر و مادرش سفارش کردیم; مادرش او را با ناتوانی روی ناتوانی حمل کرد (به هنگام بارداری هر روز رنج و ناراحتی تازه‏ای را متحمل می‏شد)، و دوران شیرخوارگی او در دو سال پایان می‏یابد; (آری به او توصیه کردم) که برای من و برای پدر و مادرت شکر بجا آور که بازگشت (همه شما)به سوی من است! (14)

و هرگاه آن دو، تلاش کنند که تو چیزی را همتای من قرار دهی، که از آن آگاهی نداری (بلکه می‏دانی باطل است)، از ایشان اطاعت مکن، ولی با آن دو، در دنیا به طرز شایسته‏ای رفتار کن; و از راه کسانی پیروی کن که توبه‏کنان به سوی من آمده‏اند; سپس بازگشت همه شما به سوی من است و من شما را از آنچه عمل می‏کردید آگاه می‏کنم. (15)

پسرم! اگر به اندازه سنگینی دانه خردلی (کار نیک یا بد) باشد، و در دل سنگی یا در (گوشه‏ای از) آسمانها و زمین قرار گیرد، خداوند آن را (در قیامت برای حساب) می‏آورد; خداوند دقیق و آگاه است! (16)

پسرم! نماز را برپا دار، و امر به معروف و نهی از منکر کن، و در برابر مصایبی که به تو می‏رسد شکیبا باش که این از کارهای مهم است! (17)

(پسرم!) با بی‏اعتنایی از مردم روی مگردان، و مغرورانه بر زمین راه مرو که خداوند هیچ متکبر مغروری را دوست ندارد. (18)

(پسرم!) در راه‏رفتن، اعتدال را رعایت کن; از صدای خود بکاه (و هرگز فریاد مزن) که زشت‏ترین صداها صدای خران است. (19)

آیا ندیدید خداوند آنچه را در آسمانها و زمین است مسخر شما کرده، و نعمتهای آشکار و پنهان خود را به طور فراوان بر شما ارزانی داشته است؟! ولی بعضی از مردم بدون هیچ دانش و هدایت و کتاب روشنگری درباره خدا مجادله می‏کنند! (20)

و هنگامی که به آنان گفته شود: «از آنچه خدا نازل کرده پیروی کنید!»، می‏گویند: «نه، بلکه ما از چیزی پیروی می‏کنیم که پدران خود را بر آن یافتیم!»آیا حتی اگر شیطان آنان را دعوت به عذاب آتش فروزان کند (باز هم تبعیت می‏کنند)؟! (21)

کسی که روی خود را تسلیم خدا کند در حالی که نیکوکار باشد، به دستگیره محکمی چنگ زده (و به تکیه‏گاه مطمئنی تکیه کرده است); و عاقبت همه کارها به سوی خداست. (22)

و کسی که کافر شود، کفر او تو را غمگین نسازد; بازگشت همه آنان به سوی ماست و ما آنها را از اعمالی که انجام داده‏اند (و نتایج شوم آن) آگاه خواهیم ساخت; خداوند به آنچه درون سینه‏هاست آگاه است. (23)

ما اندکی آنها را از متاع دنیا بهره‏مند می‏کنیم، سپس آنها را به تحمل عذاب شدیدی وادار می‏سازیم! (24)

و هرگاه از آنان سؤال کنی: «چه کسی آسمانها و زمین را آفریده است؟» مسلما می‏گویند: «الله س‏ذللّه، بگو: «الحمد لله (که خود شما معترفید)!» ولی بیشتر آنان نمی‏دانند! (25)

آنچه در آسمانها و زمین است از آن خداست، چرا که خداوند بی‏نیاز و شایسته ستایش است! (26)

و اگر همه درختان روی زمین قلم شود، و دریا برای آن مرکب گردد، و هفت دریاچه به آن افزوده شود، اینها همه تمام می‏شود ولی کلمات خدا پایان نمی‏گیرد; خداوند عزیز و حکیم است. (27)

آفرینش و برانگیختن (و زندگی دوباره) همه شما (در قیامت) همانند یک فرد بیش نیست; خداوند شنوا و بیناست! (28)

آیا ندیدی که خداوند شب را در روز، و روز را در شب داخل می‏کند، و خورشید و ماه را مسخر ساخته و هر کدام تا سرآمد یعنی به حرکت خود ادامه می‏دهند؟! خداوند به آنچه انجام می‏دهید آگاه است. (29)

اینها همه دلیل بر آن است که خداوند حق است، و آنچه غیر از او می‏خوانند باطل است، و خداوند بلند مقام و بزرگ مرتبه است! (30)

آیا ندیدی کشتیها بر (صفحه) دریاها به فرمان خدا، و به (برکت) نعمت او حرکت می‏کنند تا بخشی از آیاتش را به شما نشان دهد؟! در اینها نشانه‏هایی است برای کسانی که شکیبا و شکرگزارند! (31)

و هنگامی که (در سفر دریا) موجی همچون ابرها آنان را بپوشاند (و بالا رود و بالای سرشان قرار گیرد)، خدا را با اخلاص می‏خوانند; اما وقتی آنها را به خشکی رساند و نجات داد، بعضی راه اعتدال را پیش می‏گیرند (و به ایمان خود وفادار می‏مانند، در حالی که بعضی دیگر فراموش کرده راه کفر پیش می‏گیرند); ولی آیات ما را هیچ کس جز پیمان‏شکنان ناسپاس انکار نمی‏کنند! (32)

ای مردم! تقوای الهی پیشه کنید و بترسید از روزی که نه پدر کیفر اعمال فرزندش را تحمل می‏کند، و نه فرزند چیزی از کیفر (اعمال) پدرش را; به یقین وعده الهی حق است; پس مبادا زندگانی دنیا شما را بفریبد، و مبادا (شیطان) فریبکار شما را (به کرم) خدا مغرور سازد! (33)

آگاهی از زمان قیام قیامت مخصوص خداست، و اوست که باران را نازل می‏کند، و آنچه را که در رحم‏ها(ی مادران) است می‏داند، و هیچ کس نمی‏داند فردا چه به دست می‏آورد، و هیچ کس نمی‏داند در چه سرزمینی می‏میرد؟ خداوند عالم و آگاه است! (34)