باران زده
کوچه های باران زده
کنار دیوار صنوبری تازده
دیوار پیچکی تاخورده در برگ گل
صدای تیک تاک ساعت خاموشی زده
برجک نگاه باران زده
کوچه ها در خلوت خود باقی شب را تا صبح باران زده
کجای واژه ام شعری میجوشید
واژه را بردار کاغذ را غم زده
حسام الدین شفیعیان
چند فصل زندگی
چراغ سکوت بلوک های رفته از شمارگان زمین
سوسوی ماه بلوکه های آجری مردگان سفالی
کوزه های خالی از احساس روی کندکاری تاریخ رفته از یاد
تب سرد کنج قبرستان
زمستان سنگ گرفته ی آرامستان
پائیز برگ سنگ گرفته ی باغستان
بهار گل روئیده سنگ گل بستان
بستان باغستان آرامستان قبرستان زمستان
انارستان انجیرستان خنجرستان زخمستان مرحمستان
موجستان دریابستان سنگ بستان
مدفن تاریخ
کوله بار فصلها پر از زمستان
کنج پنجره ی باغستان
شاعر-حسام الدین شفیعیان
قالی را چو شعر بافتی
/قالی را چو شعر بافتی/
چه عالی گفتی
با چه حالی گفتی
بند بند مرا دار قالی گفتی
گلفشانی گفتی
با نشانی گفتی
مرا طرح زدی روی قالی گل قالی بافتی
چه عالی بافتی
شعر را سطر سطر روی قالی کاشتی
واژه را رنگ قالی ساختی
مرا ضرب زدی ضرب پیاپی بافتی
شور فشانی گفتی
جوشش شعر در قالی موج عالی گفتی
صاف بر تخت روان قالی انداختی
هنر را پل زدی بنای ساختار قالی بافتی
خوش نشانی گفتی
گلفشانی گفتی
صنمو سرو و گل و سوسنو سنبل به زدن از شعر گل بر دل قالی بافتی
شاعر-حسام الدین شفیعیان
کوچه دلتنگی زمین
/کوچه دلتنگی زمین/
پنجره نورفشان خورشید میخندید
باران نغمه شدو خوش بارید
غزل از سرو شدو آسمان دلتنگ بود
شعر گم گشتو شاعر همی گم میگشت
در پی کوچه ی تردید کمی باران بود
ماه از پس پرده چرا نالان بود
غم برایش کمی لالایی
شعر برایش کمی حرف میشد
قصه سرفصل غرلهای دل او میشد
حسام الدین شفیعیان
غبار تنهایی
یک نفر در غبار تنهایی
روی سکوی سپیده دم رویایی
جایی در قصیده ای بارانی
میشود رویا شاید قصه ای برای فردایی
سکوت ممتد روزهای زمستانی
مثنوی تکیده از درخت پیچک سار روی سپیده دم زیبای صبحگاهی
درون برون از زندگی از درخت شکوفه های سکوت انگیز
تار سه تاری در درون تارهای غار تنهایی
حسام الدین شفیعیان