حدیث امام زمان (عج)-امام زمان (عج)

فرمود: همانا پدران من (ائمّه و اوصیاء علیهم السّلام)، بیعت حاکم و طاغوت زمانشان، بر ذمّه آن ها بود; ولی من در هنگامی ظهور و خروج نمایم که هیچ طاغوتی بر من منّت و بیعتی نخواهد داشت. 

فرمود: من آن کسی هستم که در آخر زمان با این شمشیر - ذوالفقار - ظهور و خروج می کنم و زمین را پر از عدل و داد می نمایم همان گونه که پر از ظلم و جور شده است. 

فرمود: ما بر تمامی احوال و اخبار شما آگاه و آشنائیم و چیزی از شما نزد ما پنهان نیست. 

فرمود: به درستی که من سبب آسایش و امنیّت برای موجودات زمینی هستم، همان طوری که ستاره ها برای اهل آسمان امان هستند. 

فرمود: خدا با ما است و نیازی به دیگران نداریم; و حقّ با ما است و هر که از ما روی گرداند باکی نداریم. 

فرمود: چنانچه خداوند متعال اجازه سخن و بیان حقایق را به ما بدهد، حقانیّت آشکار می گردد و باطل نابود می شود و خفقان و مشکلات برطرف خواهد شد. 

فرمود: چگونگی بهره گیری و استفاده از من در دوران غیبت همانند انتفاع از خورشید است در آن موقعی که به وسیله ابرها از چشم افراد ناپدید شود. 

فرمود: زمان ظهور مربوط به اراده خداوند متعال می باشد و هرکس زمان آن را معیّن و معرّفی کند دروغ گفته است. 

منم که زمین را از عدالت لبریز مى کنم، چنان که از ستم آکنده است.

اگر شیعیان ما که خداوند آن‌ها را به طاعت و بندگی خویش موفق بدارد در وفای به عهد و پیمان الهی اتحاد واتفاق می‌داشتند و عهد و پیمان را محترم می‌شمردند، سعادت دیدار ما به تأخیر نمیافتاد و زودتر به سعادت دیدار ما نائل می شدند.

من بقیّة اللّه (باقیمانده حجّت هاى خدا) در زمینم و از دشمنان او انتقام مى گیرم

آگاه باشید به زودی کسانی ادّعای مشاهده (نیابت خاصّه) مرا خواهند کرد. آگاه باشید هر کس قبل از «خروج سفیانی» و شنیدن صدای آسمانی، ادّعای مشاهده مرا کند دروغگو و افترا زننده است؛ حرکت و نیرویی جز به خدای بزرگ نیست. (الاحتجاج ، جلد۲ ، ص۴۷۷)

مگر نمى دانید که زمـین، هرگز از حجت خالى نخواهد بود، آشکار یا غایب و پنهان.

درهای سؤال را از آنچه که مطلوب شما نیست ببندید. (بحار الأنوار ج ۵۲ ص۹۲)

پیامبرگرامی اسلام (صلی‌الله علیه و آله و سلم)»:

مَن اَنکَرَ القائِمَ مِن وُلدی أَثناءَ غَیبَتِهِ ماتَ میتَةً جاهِلیَّةً.

کسی که قائم(مهدی) را که از فرزندان من است در دوران غیبتش مُنکِر شود، بر حالت جاهلیت قبل از اسلام از دنیا خواهد رفت. (منتخب‌الاثر، ص ٢٢٩)

پیامبرگرامی اسلام (صلی‌الله علیه و آله و سلم)»:

یَخرُجُ المَهدی و علی رَأسِه غَمامَةٌ فیها مُنادٍ یُنادی «هذا المَهدی خَلیفةُ اللهِ فَاتَّبِعوهُ»

زمانی که حضرت مهدی(ع) ظهور می‌کند ابری بالای سر دارد که در آن منادی ندا می‌کند «این مهدی خلیفة‌الله است، از او متابعت و پیروی کنید.» (بحار، ج ٥١، ص ٨١)

نشانة مخصوص حضرت چهرة جوان بودن او در سن کهولت است به گونه‌ای است که هر کس حضرت را می‌بیند او را چهل ساله می‌پندارد. (اِعلامُ الوَری، ص ٤٣٥)

درباره امام زمان گفته شده است: «یأتی بقضاء جدید»؛ منظور از قضاء جدید چیست؟

در مورد امام زمان و عرضه دینی جدید توسط ایشان احادیثی وجود دارد در حالی که ظاهر چنین مسئله‌ای با تعالیم دینی قرآن و عترت سازگار نیست. در درجه اول باید گفت اساساً واژه دین جدید وجود ندارد، بلکه منظور از قضای جدید، قضاوت جدید است. ضمن آن‌که دلایل مسلمی وجود دارد که عرضه دین جدیدی غیر از اسلام در آن محکوم است. همچنین از نام حضرت هم هدایت‌گری او مشخص است که نسبت به دین اسلام است. بدین دلیل منظور از دین جدید این است که در زمان غیبت، بدعت‌هایی در دین گذاشته می‌شود و احکامی از اسلام و قرآن بر طبق میل مردم تفسیر می‌شود و حدود و احکام چنان فراموش می‌شوند که گویا اصلاً از اسلام نبودند. وقتی که حضرت مهدی ظهور کردند، بدعت‌ها را ابطال می‌کنند و احکام خدا را به همان گونه‌ای که صادر شده بود، ظاهر می‌سازند. حدود اسلامی را بدون سهل انگاری اجرا می‌کنند و معلوم است که برای مردم چنین برنامه‌ای تازگی دارد.

احادیثی در مورد امام مهدی(عج) وجود دارد که دلالت بر عرضه دین جدیدی از جانب آن‌حضرت می‌کند. بعضی از آن روایات عبارت‌اند از:
امام باقر(ع) فرمود: «یَقُومُ الْقَائِمُ بِأَمْرٍ جَدِیدٍ وَ کِتَابٍ جَدِیدٍ وَ قَضَاءٍ جَدِیدٍ...»؛ امام قائم که قیام کند امرى نو و کتابى نو و قضاوتى نو خواهد داشت.

ب. بر فرض که مراد از این قضا و امر جدید، دین جدید باشد، باز هم باید گفت: امام زمان(عج) هرگز دین جدید و تازه‌ای غیر از اسلام پیامبر اکرم(ص) و ائمه اطهار(ع) نخواهد آورد و دین در نزد خدا تنها یکی است، همان‌طور که قرآن کریم می‌فرماید: «إِنَّ الدِّینَ عِنْدَ اللَّهِ الْإِسْلامُ

ج. اساساً حضرت مهدی هدایت کننده است؛ یعنی همان دین حضرت محمد(ص) را بسط و گسترش می‌دهد؛ لذا حکمت‌ اصلى نامیده شدن امام زمان(ع)، به مهدى آن است که آن‌حضرت مردم را به آنچه که از آن دور شده‌اند؛ یعنى احکام واقعى اسلام هدایت خواهد کرد. شاهدش این حدیث است: «إِذَا قَامَ الْقَائِمُ (ع) دَعَا النَّاسَ إِلَی الْإِسْلَامِ جَدِیداً وَ هَدَاهُمْ إِلَی أَمْرٍ قَدْ دَثَرَ وَ ضَلَّ عَنْهُ الْجُمْهُورُ وَ إِنَّمَا سُمِّیَ الْقَائِمُ مَهْدِیّاً لِأَنَّهُ یُهْدَی إِلَی أَمْرٍ مَضْلُولٍ عَنْهُ وَ سُمِّیَ الْقَائِمَ لِقِیَامِهِ بِالْحَقِّ»؛ وقتی قائم ما قیام کرد مردم را از نو به سوی اسلام دعوت می‌نماید و به سوی چیزی که کهنه شده و عموم مردم از آن دور افتاده‌اند، هدایت می‌کند. آن‌جناب، مهدی نامیده شده؛ چون به چیزی که مردم از آن دور شده‌اند هدایت می‌شود و قائم نامیده شده چون برای به پا داشتن حق قیام می‌کند.

در سنن ابن ماجه از قول پیامبر(ص) آمده است که مهدى همان عیسى بن مریم است. این حدیث چه توجیه و توضیحی دارد؟

روایاتى که در منابع شیعه و سنّى آمده، همزمان با قیام امام مهدى علیه السلام ، عیسى از آسمان فرود مى‌آید. برخى از این روایت‌ها نیز مقدار زمان زندگى ایشان را پس از فرود آمدن در زمین چهل سال تعیین کرده‌اند.

همچنین در این احادیث، تصریح شده که عیسى پشت سر امامى از مسلمانان، نماز جماعت مى‌خواند و در روایت‌هاى شیعى، تصریح شده که پشت سر مهدى نماز مى‌گزارد.

بر پایه این احادیث فراوان و اطمینان‌آور، عقیده غالب مسلمانان اعم از شیعه و اهل سنّت، این است که عیسى علیه السلام در آخر الزمان فرود مى‌آید و همراه مهدى علیه السلام خواهد بود و عیسى، غیر از مهدىِ مسلمانان است که از نسل پیامبر صلى اللّه علیه و آله است.

لیکن در سنن ابن ماجة، حدیثى از انس بن مالک از پیامبر خدا صلى اللّه علیه و آله نقل شده است که خلاف این عقیده را نشان مى‌دهد و مهدى را همان عیسى بن مریم معرّفى مى‌کند.

حدّثنا یونس بن عبد الأعلى حدّثنا محمّد بن إدریس الشافعى، حدّثنى محمّد بن خالد الجَنَدى، عن أبان بن صالح، عن الحسن، عن أنس بن مالک :أنّ رَسُولَ اللَّه صلى اللّه علیه و آله قال: لا یَزدادُ الأمرُ إلاّ شِدّةً وَ لا الدُّنیا إلاّ إدباراً، وَ لَا النَّاس إلاّ شُحّاً، و لا تَقُوم السَّاعة إلاَّ عَلى‌ شِرارِ النّاس، و لَا المَهدیّ إلَّا عِیسَى بن مَریَم.

پیامبر خدا صلى اللّه علیه و آله فرمود: کارها سخت‌تر مى‌شوند، دنیا پشت مى‌کند، مردم بخیل‌تر مى‌شوند و قیامت بر مردمان شریر بر پا شود و مهدى جز عیسى بن مریم نیست.

این حدیث، در نگاه نخست، مخالف روایاتى است که در آن ثابت شد مهدى، غیر از عیسى بن مریم است؛ ولى مى‌توان آن را توجیه کرد که اگر مراد از یکى بودن، قبل از ظهور است، معنایش آن است که ظهور یک مهدى قبل از مسیح، منافات ندارد با ظهور مسیح که مهدى اعظم باشد و اگر مراد، وحدت و یکى بودن مهدى و عیسى پس از ظهور است، معناى روایت این است که عالى‌ترین مهدى، عیسى بن مریم است و در این صورت، نفى مهدى دیگر نمى‌کند.